Efnan Atmaca – Hiç kimsenin hayatının bir daha eskisi üzere olmayacağı bir afetle sarsıldı Türkiye. 6 Şubat’ta yaşanan sarsıntılarla 11 Belde acıya boğuldu. zelzele sonrası Malatya’da görevlendirildim. Pek Fazla acıya, çaresizliğe Şahit oldum. Birebir vakitte umudun her Vakit Mevcut olduğuna da… Emine Bişeng Sabırlı’yla tanıştım Malatya’da. Battalgazi Kız Yurdu’nda kaldığım odanın asıl sahibi Zehra eşyalarını toplamak için geldiğinde haber peşindeydim. Zehra tıpkı gün memleketi Diyarbakır’a dönmek zorunda kalınca onun eşyalarını toplama işi Emine Bişeng Sabırlı’ya kalmış. Yeterli ki de kalmış. Zira Emine Bişeng Sabırlı’yı tanımak bana azmi, hayaller için savaşmayı ve asla yılmamayı öğretti. Van’ın Bahçesaray ilçesinde doğmuş büyümüş Emine. Hani üç Yıl Evvel çığ düşüp onlarca beşere mezar olan Bahçesaray. Hani ilçenin girişine kimse girip çıkmasın da çığ düşmesin diye kilit taktıkları Bahçesaray.
Kendi öyküsünü yazıyor
Emine Fazla küçükken ölmüş babası. Annesi üçüncü eşiymiş babasının, ortalarında da hayli bir ıslak farkı varmış. Birinci eşi ölmüş. İkinci eşi de Sündüz Yaylası’nda yaşanan olayla hayata veda etmiş. Annesi Zeynep, kızıyla bir hayat kurmak istemiş ancak olmamış, Zeynep’inki de Öbür bir Acı dolu bayan öyküsü… Emine’yi ağabeyleri ve yengeleri büyütmüş. Fakat okula başlarken çıkmış kimliği o da ağabeyi ile yengesi üzerine. Buruk bir çocukluk geçirmiş, zormuş annesiz babasız olmak. lakin onu asıl yaralayan ortaokuldan sonra liseye devam etmesini engellemeleri olmuş. O denli Fazla istiyormuş ki okumayı, kendi ayakları üzerinde durmayı, hayata karşı dimdik başkaldırıp maksatlarının peşinden koşmayı. ancak müsaade vermemiş ağabeyleri. Okul müdürüne yalvarmış, ikna etsinler onları demiş, olmamış. Okuma hakkı elinden alınan ve artık evlilik yaşı geldiği düşünülen Emine yılmamış. Meskene gelip giden görücülere inat bir çıkış yolu bulmak için didinmiş durmuş.
Ailesi yörenin Değerli ailelerinden olduğu için Bahçesaray’a gelen yetkilileri tanıma imkanı oluyormuş. O da düşünmüş taşınmış Bahçesaray’a gelen öğretmen, asker, kaymakam her türlü yetkilinin çocuklarına bakmakta bulmuş yolu. Çocuk bakıcılığı yaparak Nakit biriktirmiş. Bu ortada da konuta gidip gelen görücülerden kurtulmak için binbir oyun çevirmiş. Son 18 yaşına gelince kayıt olmuş Aleni liseye. Hiç boş durmamış; o yalnızlıkta, o yoksunlukta kitaplar yoldaş, şairlerle muharrirler Dost olmuş Emine’ye. O da yazmış; yazdıkça acıları sağaltmış, Sıkıntı toplamış. O denli azimli ve çalışkan ki kitabını da yayımlatmış. İsmi “Benim İçin Üzülme”.
Hedefi gazeteci olmak
Kitabında bayana biçilen rolleri reddedip hayat kıssasını kendi yazmak için verdiği kıyasıya gayretini anlatıyor. Liseyi bitirdikten sonra üniversite imtihanına giriyor Emine ve İnönü Üniversitesi Gazetecilik Bölümü’nü kazanıyor. Meslektaş olacağımız için Haysiyet duyuyorum öyküsünü dinlerken. “Benim farkım Istırap çekmiş olmam değil, yaşadıklarım ne olursa olsun hayata karşı duruşumun, yaşama sevincimin ve umudumun olması” diyor Emine.
Kısa müddetli arkadaşlığımızda bana mihmandarlık yapıyor Malatya’da, Bahçesaray’a gitmesi gerekiyor yurtlar kapatıldığı için. Daima bir uğraş hâlinde, yurtta da durmuyor. İhtiyar ve hastaların üst katlara yerleştirildiğini görünce onlara yardım için kolları sıvıyor. Alt katta kalanları buluyor, yerlerini değiştiriyor. Yemekhanede depremzedelerle konuşuyor, kaygılarını dinliyor, onlara yoldaşlık ediyor. Âlâ bir gazeteci olmak istiyor. Şu anda 26 yaşında, ikinci sınıfta okuyor. Güzel bir gazeteci olacağından emin oluyorum onu izlerken. Dönünce de Çabucak kitabını alıp okuyorum. Acının, umudun, azmin ve uğraşın ispatı onun öyküsü. Devamını da merakla bekliyorum…
Yorum Yok