Seyhan Akıncı – Federico Garcia Lorca’nın yazdığı nihayet oyunu “Bernarda Alba’nın Evi”nden çıkan yepisyeni bir metin “Bernarda”… Proje No 2’nin oyunu “Bernarda”nın seyahati pandemi sonrası fısıltının gücüyle kulaktan kulağa yayılıyor bugünlerde. Tiyatrodan konuşuluyorsa Laf kesinlikle “Bernarda”da beş başka karaktere hayat veren Özge Arslan’a geliyor. çok Özel performansını, yazdığı ve söylediği İspanyolca müziklerin yanı Dizi danslarıyla da süslüyor. Toplumsal normların tiranlığının temsilcisi Bernarda’nın Birlikte yaşadığı kızlarına uyguladığı cinsiyetçi baskı bayan vücudunun tarihi konusunda pek Fazla şey söylüyor. Sahnede paletindeki bütün renkleri kusursuzca sergileyen Özge Arslan ile buluştuk ve “Bernarda”nın konutundan çıkıp salonlara taşan kıssasını konuştuk.
“Bernarda”nın kıssası 2019’da pandemiden Fazla kısa bir müddet Evvel başlıyor. Ve pandemiyle birlikte yalnızca 10 oyun oynanmışken sekteye uğruyor. Bu sancılı yol alıştan başlayalım….
“Bernarda”yı yazmaya karar verdiğimizde Fazla heyecanlanmıştık. Başta huzursuz olmuştum. Uzun yıllar kalabalık gruplarla çalıştıktan sonra Biricik başıma sahnede Mevcut olmaya çalışmak biraz ürkütücüydü. “Bernarda”daki beş karakteri ayırt edilebilir özelliğe sahip bir biçimde Mevcut edebilmek güçtü o Lahza için. Direktörümüz Can Ali Çalışandemir yapabileceğime ikna etti beni. Arkadaşlarım, annem hatta patili dostum Püsür’e kadar bir sürü takviye ve hoş hislerle bu yola çıktık. 10’uncu oyunumuzu oynadık ve pandemi başladı. Yasaklar kalkıp hayat hareketlenmeye başlayınca “Acaba oynasak mı?” diye sorgulamaya başladık. İki sene boyunca ne prova yaptık ne bir ortaya gelebildik ne de üzerine gerçek düzgün konuşabildik. Pandemiden sonra birinci oyunumu Van’da oynadım. Ve sahneyi, oyunumu ne kadar Fazla özlediğimi hatırladım.
“Bernarda” kendi içinde devinimi olan karakterler barındırıyor. öteki yandan oyun iki yıllık bir kesintiye uğradığı için sizin içinizde de bir dönüşüm yaşandı. 2019’daki Özge değilsiniz. Metinle kurduğunuz bağda ne üzere devinimler yaşandı?
Hem bedensel olarak hem de sesimle ilgili yapabileceklerim konusunda Fazla çalışkan olduğumu düşünüyorum. çok üzerine giderim bir şeyin. Şayet bir hareket içerisinde değilsem de başımın içinde Daimi yoğururum. Oyundan Irak kaldığım vakitlerde oyunu Fazla düşündüm. Başımın içinde Fazla döndürdüm kıssaları. Çekilmiş bir görüntümüz vardı, onu izleyip neleri Noksan neleri Çok yaptığımla, neleri tam olarak oturtamadığımla, geçişlerin tam olup olmadığıyla ilgili bir sürü tefekkürde bulundum kendimle ilgili. Aslında oyun oynamıyor olmak, oyuna devam etmemek değildi. Oyunu başımın içinde Daimi demledim, dönüştürdüm, yine ele aldım, kendimi eleştirdim. acayip bir seyahatti. Biricik başıma üzere görünen ancak aslında oyundaki beş farklı karakterle hemhâl olduğum bir süreçti.
Oyunda müzisyen yanınızla da tanışıyoruz. Söylediğiniz kesimlerin altında sizin imzanız var. Lorca’nın şiirlerinden mi ilham aldınız?
Karakterlerin içinde bulunduğu his durumları ve hâlleri üzerinden “Acaba bir müzik söylese ne söyler ya da nasıl söyler?” diye sorguladım. Martirio’nun yalnızca “Madre/anne” diyor olması annesinin zorba kimliğini, konuttaki ve onun üzerindeki tesirini ortaya koyuyor. Ebeveyn faktörü Fazla Değerli oyunda. genel olarak Ebeveyn ve Ay’dan bahsediyorum. Zira Lorca da Ay’dan Fazla bahseder. Sanki karakterler nasıl bir melodinin içinde kendilerini Mevcut ederler, diye düşündüm ve aktı, geldi. Oyunun başındaki ve finaldeki ağıt da birebir halde. Yalnızca bir oyuncu olarak sahnede olmanın haricinde meraklarımı bu karakterler üzerinden nasıl ehlîleştirebilirim, kendimi nasıl yenilerim, bildiğim şeylerden arınıp yeni bir bilginin içine nasıl girer ve orayı tecrübelerim üzere bir merakla Mevcut olduğum için müziği de dansı da kalem tutmayı da getirdi…
Oyunu izlediğim akşam salondan dayanılmaz bir tepki aldı performansınız. Nasıl bir etkileşim yaşadığınız?
Hayatımda atladığım birtakım boyutlar var. İdrakla ilgili. Algılayabilmek ve kalple ilgili. Manevi bilgiden bahsediyorum. Bu seyirciyle aramdaki etkileşimle Fazla oluyor. İzlendiğimi biliyor olarak izliyor olmam sorunu… O detayda Fazla Çok öykü var. Onlarla uğraşmayı esasen Fazla seviyorum. Ben orada bir oyuncu ve insan olarak kalben ve idrak açısından manevî açıdan bir Ebat atlıyorum. Bu Ebat atlama sıkıntısı bana şunu öğretti, “Benim varlığım yok galiba”. Sahnede Özge’yi tanımıyorum. O denli biri yok. Sahiden yok. Özge’nin orada kendini feda etme sorunu var. Tahminen de Tüm oyuncularda olması gereken. Kendimi ortadan kaldırdığım surece bu işi yapabilirim. Zira ben orada aslında izleyenlerin idrakına, kalbine, ruhuna hizmet ediyorum. Ferdi hiçbir şey yok. Kendimi öne koyamam, geriye de atamam. Lakin ortadan kaldırabilirim. Kendimi ortadan kaldırdığım anda işte o güç, o temas, o alışveriş, o sevecenlik Mevcut oluyor.
“Acımasız gerçeklikte fantezi”
Son periyotlarda Fazla Çok Biricik Benlik bayan oyunları izliyoruz. Bu eğilimi nasıl yorumluyorsunuz?
Bu artış kuvvetli fakat sanki neyin gücü diye de sorguluyor muyuz? Hangi boşluğu doldurmaya çalışıyoruz? Bayan sorunlarıyla ilgili güya hiçbir Vakit çözülemeyecekmiş üzere Daimi dönüp dolaşan, tekrar eden bir sürü öykü var. Bunlar çözülmediği sürece bayan oyunları ve bayan sıkıntısı çoğalmaya devam edecek. Bu hem bir taraftan kuvvetli geliyor bana hem bir yandan Fazla üzücü… Keşke oynadığımız oyunlarla, yaptığımız sinemalarla bir halde bir şeyleri değiştirebiliyor olsaydık. çok üzülerek söylüyorum içinde olduğumuz acımasız gerçeklikte artık fantezi üzere gelmeye başladı.
Yorum Yok