MÜJDE IŞIL- ‘90’ların sonu, 2000’lerin başında sinemaya sürpriz finallerin dâhi direktörü olarak giren M. Night Shyamalan, o yükselişin istikrarını sağlayamadı mesleğinde. Ve o birinci devrin doruğuna de hiç erişemedi. kimi o kadar tabanlarda gezdi ki hayranları ondan umudunu kesti; sonra “bende hâlâ Amel var” diyen sinemalarıyla kısık da olsa Ümit ışığını canlı tuttu. Bugün yeni bir Shyamalan sineması vizyona giriyor haberleri geldiğinde merakımızı cezbedebiliyor hala. “Knock Beygir the Cabin/Kulübeye Tıklat” da bu hislerle izlendiğinde hem beklentileri boşa çıkarmayan hem de bütünüyle karşılayamayan bir üretim.
Film, Paul G. Tremblay’in 2018 tarihli romanı “The Cabin Beygir the End of the World”den uyarlanmış. Kıyamet temalı bu romanın Shyamalan’a neden cazip geldiğini anlamak güç değil. Öykü, bir Küme yabancının bir ailenin kulübesine baskın yapıp onlara kıyametin gelmek üzere olduğunu, Şayet insanlığı kurtarmak istiyorlarsa içlerinden birini kurban etmeleri gerektiğini söylemeleri üzerine konseyi. Kapalı alanda tansiyon, güç bir tercih yapmak durumunda kalan karakterler, kıyamet döngüsü ve elbette hakikat-maneviyat çelişkisi… “İşaretler”den “Sudaki Kız”a, “Mistik Olay”a kadar tam bir Shyamalan yumağı…
Sekiz yaşındaki evlatlık Wen’in ve ailesinin, dört gizemli yabancı tarafından kulübelerinde esir alınması, birinci dakikadan itibaren alıştığımız ve sevdiğimiz bir Shyamalan tansiyonunu karşımıza getiriyor. Hem tehlike altındaki çocuk hem belirsizlik hem istila ve kıyamet konsepti, Shyamalan’ın Özellikle birinci periyodundaki sakin lakin aktif üslubunu anımsatıyor.
Yönetmenin mesleğinde hakikat ve maneviyat ayrımından Güç aldığını ve tercihini maneviyattan yana koyduğunu biliyoruz. “Kulübeye Tıklat”ta da misal seçimle baş başa bırakıyor seyirciyi. İstilacıların Çılgın mi yoksa haberci mi oldukları sorusunun karşılığını, sinemanın sonuna kadar ikilemde bırakmayı başarıyor. Wen’in ebeveynlerinden biri onlara inanmaya gerçek giderken insan hakları avukatı olan Öteki ise her şeyin kurmaca ve evvelden ayarlanmış olduğunda ısrar ediyor. Bu belirsizlik ve seyirciyi ikilemde bırakma hâli, tipik bir Shyamalan tansiyonu çizgisinde istikrarlı ilerliyor; ta ki finale kadar… Öykünün ve münasebetiyle direktörün yaptığı manevi tercih, ayrıştırıcı ve ötekileştirici bir sonuca ulaşıyor. Toplumsal olarak itiraz ettiği şeyin onaylayıcısına dönüşüyor böylelikle. Dünya için ne kadar fedakâr olabilirsin ve dünya, insanlık bu fedakârlığa değer mi, sorusunun yanıtı da havada kalıyor.
Âlem buysa kral kim?
Bir devrin efsanevi şirketi İtibar Müzik yalnızca ‘90’lar müziğine damgasını vurmakla kalmadı; starları Mahsun Kırmızıgül ve Özcan Deniz, 2000’in başlarında sinemaya da el attı. Deniz’den Evvel direktörlüğe başlayan Kırmızıgül daha argümanlı bir yolda ilerledi, “Güneşi Gördüm” ile Türkiye’nin Oscar temsilcisi de oldu. diyar problemlerine odaklandığı genel biçiminin dışında bir sinemayla geliyor perdeye bu defa. “Prestij Meselesi”nde hem kendi kıssasını anlatıyor hem de nihayet devirlerde gişe canavarına dönüşen müzik biyografilerine yansısını gösteriyor.
“Bir müzikçinin hayatını oynayabilirsiniz lakin onun müziklerini onun üzere asla söylemezsiniz. Ben sevdiğim sanatçıyı izlemeye giderken, ona hayat veren oyuncunun amatörce söylediği müzikleri duymak zorunda değilim” demişti “Bergen” vizyondayken Kırmızıgül. “Prestij Meselesi”nin asıl sorunu bu itiraz üzere görünüyor. Çünkü sinemada Kırmızıgül, Özcan Deniz ve Haluk Levent’in gerçek seslerini duyuyoruz.
Filmin, 20 Yıl evvelki “Neredesin Firuze” ile hem Hikaye hem de stil olarak benzerliği var. Ezel Akay imzalı üretim, Özcan Deniz’in ünlü olma macerasından ilham almıştı. İşte o öykünün farklı bir yorumunu izliyoruz “Prestij Meselesi”nde. İsminin bilakis Prestij’den öncesini anlatıyor, o vakti ve ruhu anlatırken “Neredesin Firuze”nin estetiğini ve mizahını yakalayamıyor. Kırmızıgül’vari bu karikatürize müzik biyografisinden geriye, Engin Hepileri’nin Hilmi Topaloğlu performansı akılda kalıyor.
Yorum Yok