Müjde Işıl – Türkiye’de bir vakitler sinema yok diyenler tıpkı vakitte niyet de yok kanaatindeydi.” Kurtuluş Kayalı, Yayınevi: VakıfBank Kültür Yayınları’ndan çıkan “Türk Sineması-İliklerimize İşlemiş Ruhumuza Sinmiş Bir Sanat Pratiği”nin ön kelamında bu cümleleri kuruyor. Müellif geçmişten bugüne sinemamızın gereğince tartışılmadığının ve üzerinde çokça düşünülmediğinin altını çiziyor kitapta sıklıkla. Metin Erksan’ın, Lütfi Ömer Akad’ın, Ertem Eğilmez’in şekilleri farklı olsa da sinemamızı biçimlendirdiklerini örneklerle anlatıyor. Bilhassa ‘50’lerden başlayarak dinamik formda kendini yenileyen sinemamızın yazınsal açıdan tıpkı dinamizmi yakalayamamasını eleştiriyor muharrir. Bilhassa kitabın nihayet kısmında sinema eleştirmenliğine dair tenkitleri dikkat cazip: “Eleştirmenler evvelce elde fener Örnek Türk sineması ararken şimdilerde artık her yeni sineması, orijinal direktörlerin, genç Türk sinemasının mükemmeller yaratan direktörlerinin başyapıtları olarak görüyorlar. Eleştirmenler her üç-beş senede bir yarattıkları yepisyeni direktörler neslinin eserlerine toz kondurmayıp başyapıt yaftasını yapıştırıyorlar. Türk sinema tenkidinde bu iki sürecin farklı biçimde değerlendirilme çelişkisi Türk sinemasının alametifarikasını oluşturuyor.” Kayalı, Türk sinema yazınının tanınan (ana akım) yerli sinemalara hiçbir devirde Olumlu bakmadığını belirtirken Özellikle nihayet devirlerde Müstakil üretimlerin Çok çok sahiplenildiğini vurguluyor. Tanınan üretimlerin Nitelik ve nicelik açısından vasatı bile birçok Defa tutturamaması, Müstakil üretimlerin ise bu vasatlık içinde farklı bir nazar açısı sunabildiği için sahiplenilmesi, bu tenkide verilecek en makul karşılık. Kayalı’nın, eleştirmenlerin ekseriyetle bir gazetede köşe muharririne dönüştüğü tespiti ise bugünden bakınca pek de şimdiki gelmiyor. Çünkü her köşe muharriri, uzmanlık alanı olmadığı hâlde izlediği sinemalar hakkında yazabiliyorken günlük gazetelerde kültür sanata (ve hasebiyle sinema eleştirisine) ayrılan Meydan giderek küçülüyor.
Yorum Yok